รีวิว สูญสิ้นความเป็นคน

สูญสิ้นความเป็นคน No longer human


แต่ง : ดะไซ โอซามุ

แปล : พรพิรุณ กิจสมเจตน์

สนพ : JLIT


ภาพปกมี 2 รูป คือปก jacket กับ ปกจริง นะคะ ฮือออ ทำไมต้องหล่ออออ


ปก jacket ออกมาหลังหนังสือออกแล้วซักพักค่ะ ได้จากทางสนพ.ในวันงานหนังสือ


(ปัจจุบันได้ข่าวว่าหมดไปแล้ว) ถ้าซื้อตามร้านจะไม่มีนะคะ



แซงคิวหนังสือทุกเล่มที่ซื้อมาดองไว้รออ่าน!


Bungo Stray Dogs ทำพิษโดยแท้เลย 555555 มาโมพากย์ดะไซ โอซามุ ซึ่งก็ดันชอบนางซะด้วย ;w;


ความสนใจเลยพุ่งเกินร้อย แถมอยากอ่านวรรณกรรมแปลญี่ปุ่นอยู่แล้ว แถมอีกด้วยเนื้อเรื่องโทนหม่น ๆ


แบบที่ชอบอีก จบจ้า อ่านไปยาว ๆ


ตอนแรกว่าจะอ่าน โคะโคะโระ ให้จบก่อน แต่ทนความอยากรู้ กับความติ่งดะไซ(และมาโม)


ไม่ไหวเลยพับโคะโคะโระไปก่อน




อืม หม่นจริงตามคำล่ำลือ เนื้อเรื่องก็เรื่อย ๆ เกี่ยวกับโยโซ ชายคนนึงที่ ดูชีวิตเละเทะพอตัว


แต่การบรรยายของอาจารย์ดะไซสามารถดึงให้คนอ่านเข้าใจและดำดิ่งลงไปกับชีวิตของโยโซได้อย่าง


เหลือเชื่อ แล้วยังบอกเล่าความรู้สึกของตัวละครได้อย่างชัดเจน ที่เขาบอกว่านิยายไทย เหงา=เหงา


เศร้า=เศร้า ส่วนญี่ปุ่น เหงาก็คือเหงา เศร้าก็คือเศร้าเหมือนกันแต่มีระดับ 1-10 เข้าใจกระจ่างเลย


ในเล่มนี้ อ่านนิยายแปลญี่ปุ่นมาไม่น้อย (ประเภทอื่น 55555) รู้แหละว่าการบรรยาย


ความรู้สึกของเขามันลงลึก มีระดับมากน้อย เป็นเสน่ห์ แต่ไม่เคยรู้สึกชัดเจนเท่านี้ เพราะที่ผ่านมา


อ่านแต่ที่จบสวย ๆ มีเศร้า ๆ เหงา ๆ แค่ไม่กี่สิบหน้าด้วยมั้ง



ส่วนตัวคิดว่าหนังสือเล่มนี้ตีแผ่ความรู้สึกของมนุษย์ที่อยู่ภายในลึก ๆ ออกมาให้เห็นชัดเจนผ่านตัวอักษร


ผ่านการบรรยายความรู้สึกของตัวละครที่ชื่อ โยโซ ตัวละครนี้ง่าย ๆ คือมองโลกแง่ร้าย ออกจะซึมเศร้า


อ่านแล้วอาจมองเหมือนว่าความรู้สึกของโยโซค่อนข้างเกินเหตุ แต่ถ้าลองเปิดใจแล้วย้อนคิดทวบทวน


กับตัวเองดูซักนิดอาจทำให้เราคิดได้ว่าความรู้สึกแบบโยโซก็มีอยู่ในตัวเราเช่นกัน เพียงแต่ว่าเรามีวิธีการ


จัดการความรู้สึกตรงนั้นแตกต่างออกไป โยโซมีความรู้สึกเหล่านั้นรุนแรงและไม่สามารถรับมือหรือ


จัดการกับมันได้ ทางออกของเขาจึงเป็นเช่นนั้น


ความคิดของโยโซอาจดูสุดโต่ง อย่างถ้าเราเห็นวัวกินหญ้าแล้วใช้หางปัดแมลงที่มาตอมเราก็เห็นแค่มัน


พยายามปัดสิ่งรบกวน แต่โยโซเห็นภาพของสิ่งมีชีวิตที่ดูสงบนิ่งแต่กลับทำร้ายหรือทำลายสิ่งมีชีวิตอื่น


ได้อย่างหน้าตาเฉย หรืออย่างความกลัวที่มีต่อมนุษย์ทุกคนไม่เว้นแม้แต่ครอบครัว กลัวทั้งความคิด


กลัวทั้งเจตนา กลัวทั้งพฤติกรรม แต่ถ้าถามว่ากลัวเพราะอะไร ตอบง่าย ๆ เลยก็คือไม่เข้าใจ


เราไม่สามารถเข้าใจใจจริงของใครอื่นในโลกนี้ได้นอกจากตัวเองบางครั้งตัวเองยังไม่เข้าใจตัวเอง


ด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ เพียงแต่เราเลือกที่จะมองข้าม หรือเก็บความรู้สึกตรงนั้น


ไว้เพียงเล็กน้อยแต่ตัวละครนี้กลับเก็บมันไว้มากจนเก็บไม่ไหว



การอธิบายการกระทำหรือพฤติกรรมต่าง ๆ ก็เปรียบเทียบว่าตัวเองกำลัง แสดงละคร หากผลลัพธ์


ที่ออกมาดีแสดงว่าแสดงได้แนบเนียน การเปรียบแบบนี้ทำให้เราคิดย้อนกับตัวเองว่าแล้วเราล่ะ


ทุกการกระทำที่แสดงออกเราแสดงออกไปโดยที่เราคำนวนผลลัพธ์เอาไว้แล้ว บางอย่างเราอาจบอกว่า


เราทำไปด้วยใจ แต่เราย่อมรู้อยู่แล้วว่าผลที่ตามมามันจะดี อย่างน้อยก็ดีกับใจเราเอง รวมถึงกฎหมาย


และสังคมหล่อหลอมเรา ตีกรอบเรา ทำให้เราต้องเป็นคนดี เคารพในกฎต่าง ๆ แล้วถามว่านี่ไม่ใช่


การแสดงบทบาทหรือ? โยโซ กับ เราก็ไม่ต่างกันเพียงแค่เราไม่อึดอัดกับการสวมบทบาทนี้ในขณะที่


โยโซกลับรู้สึกอึดอัดกับมัน


ระหว่างอ่านก็คิดกับตัวเองเล่น ๆ ว่าระหว่างเรากับโยโซใครกันแน่ที่น่าสงสาร โยโซที่รู้ว่าจริง ๆ ตัวเอง


เป็นอย่างไร กลัวอะไร ต้องการอะไร แยกตัวตนของตัวเองในโลกแห่งการแสดงนี้กับตัวตนของตัวเอง


ที่อยู่ภายในออกได้อย่างชัดเจน กับเราที่แสดงบทบาทไปโดยไม่รู้สึกอะไรราวกับว่านี่คือชีวิตของเรา


เป็นตัวเราจริง ๆ โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่านี่คือตัวเราจริง ๆ หรือเป็นแค่ตัวเราที่เป็นไปตามที่สังคมต้องการ


อีกนิด ๆ ที่ได้คือ คบคนพาล พาลพาไปหาผิด มันใช่มากกกก โยโซเสียคนเพราะเพื่อนมีส่วนอย่าง


มากเลย อ่านแล้วอึดอัดมาก อยากจะมุดหนังสือเข้าไปต่อยมัน!



ภาพรวมของหนังสือนำเสนอให้เห็นชีวิตของคนคนหนึ่งที่ชีวิตตกต่ำลงเรื่อย ๆ ทั้งทางพฤติกรรม


และภายในจิตใจ ไม่ใช่คนเลวร้าย แต่มีความคิดและความรู้สึกที่ลึกเกินไป จนนำไปสู้ชื่อเรื่อง


สูญสิ้นความเป็นคน แต่บางทีเราก็อยากตั้งคำถามว่า เราเอาอะไรตัดสินว่าเขาสูญสิ้นความเป็น'คน'


คำว่า'คน'คืออะไร บริบทและความหมายของ'คน'คืออะไร การตัดสินค่าความเป็น'คน'มันง่ายดายขนาดนั้น


เชียวหรือ?



เอาเป็นว่ามันดี มันดีมากกกกก ควรค่าแก่การอ่านสำหรับคนที่อ่าน คิด ตั้งคำถาม วิเคราะห์ได้


อยากให้อ่านโดยดึงตัวเองออกมาเป็นบุคคลที่ 3 ไม่ใช่เอาตัวเองไปแทนตัวโยโซ เราว่าแบบนั้น


จะได้อะไรมากกว่าการอินแต่อารมณ์ จริง ๆ เราได้อะไรจากหนังสือเล่มนี้เยอะมาก แต่บางอย่างมัน


เรียบเรียงไม่ถูก เป็นหนังสือที่เล่มเล็กและไม่ยาวเลยสำหรับเราแต่ใช้เวลาอ่านนานมากกกก


อ่านแล้ววนกลับไปอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง