รีวิว เมียชายชั่ว

เมียชายชั่ว

แต่ง : Dazai Ozamu

แปล : พรพิรุณ กิจสมเจตน์

สนพ. : JLIT

หนังสือเล่มนี้เป็นการรวมเรื่องสั้นของอาจารย์ดะไซ (เราอาจจะพิมพ์ อาจารย์ดาไซ บ้าง ดะไซ บ้าง คนเดียวกันนะคะ เราออกเสียงก้ำกึ่ง 

เลยพิมพ์สลับไปมาตามอารมณ์ =w=;;; )

อ่านแล้วอารมณ์เหมือนมีคนกำลังตบบ่าเบา ๆ ให้สบายใจก่อนจะถูกกระชากแขนลงไปในบ่อโคลนดูดที่เหนียวข้น และ มืดมิด

จริง ๆ ถ้าเราอ่านประวัติอาจารย์ดะไซมาก่อน หรืออ่านสูญสิ้นความเป็นคน (ที่เหมือนชีวประวัติของอาจารย์กลาย ๆ ) มาก่อน 

เราก็จะรู้สึกว่าเล่มนี้อาจารย์ก็ยังเป็นอาจารย์ สะท้อนมุมมองของตัวเองต่อสิ่งต่าง ๆ ออกมาผ่านตัวอักษรได้อย่างตรงไปตรงมา แต่ก็แยบยล 

อ่าน ๆ ไปก็เหมือนอ่านนิยายทั่ว ๆ ไป ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย บางเรื่องออกจะชวนให้รู้สึกจรรโลงใจ สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ 

ก่อนจะตีแสกหน้าคนอ่านด้วยประโยคต่อมา เหมือน กำลังพัดหน้าตัวเองด้วยพัดกระดาษสวย ๆ ไม่ได้โดดเด่นมากมายนัก

แต่พอเริ่มเย็นขึ้น สบายขึ้น ก็พบว่าที่ปลายพัดมีใบมีดติดอยู่และมันก็กรีดหน้าเรามาเรื่อย ๆ ทีละน้อยก็จะกระแทกจนเจ็บแสบในตอนท้าย

แต่ละเรื่องสะท้อนถึงการมีชีวิตอยู่ของตัวละครในช่วงหลังสงคราม ตรรกะความคิดต่าง ๆ ดูผิดแปลกจากพวกเราในปัจจุบันในยุคที่แสนสบาย 

ซึ่งคนอ่านอาจต้องจินตนาการให้ไกลตัวออกไปหน่อยเพื่อให้เข้าใจการกระทำตัวละครมากขึ้น

ถ้าเราพอรู้ประวัติอาจารย์มาไม่ว่าจะจากการอ่านประวัติ จากหนังสือ (หรือจากอนิเม!) ทุกคนต้องจำได้แน่นอนว่าอาจารย์เนี่ย 

แสวงหาการฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็เหมือนถูกแกล้ง ไม่เคยสำเร็จเลยจนครั้งสุดท้าย ซึ่งอาจารย์สะท้อนออกมาผ่านเรื่องสั้น

ในเล่มนี้ด้วย อาจารย์เหมือนคนที่เหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่ในโลกที่สับสนวุ่นวายนี้ แต่ในเรื่องแรกของเล่มกลับมีประโยค ปิดเรื่อง

ที่มาสะกิดใจคนที่ยังมีลมหายใจอยู่อย่างเรา ๆ ว่า “เดนมนุษย์ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ขอแค่พวกเรามีลมหายใจก็พอแล้ว” 

ซึ่งส่วนตัวเรารู้สึกว่าประโยคนี้มันปนเปกัน ระหว่างความอยากมีชีวิตกับการดูแคลนการมีชีวิต 

เหมือนกับจะบอกว่ามีชีวิตอยู่ไปเถอะ แต่ก็แฝงด้วยคำถามว่าแม้ว่าชีวิตจะเลวร้ายก็ยังจะดื้อดึงมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือ

อีกประเด็นหนึ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นจุดร่วมในเล่มนี้คือ ความลับ ตัวละครในทุกบทจะมีลักษณะของการเก็บกักความรู้สึกบางอย่างไว้เป็นความลับ 

ไม่ยอมเผยออกมาให้ใครรับรู้ ยกเว้นตัวผู้อ่านที่จะเค้าใจผ่านตัวหนังสือ บางเรื่องผู้อ่านก็ต้องคิดทำความเข้าใจตัวละครเอาเองอีกที 

ซึ่งนั่นก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของอาจารย์ ไม่ใช่ให้ผู้อ่านจินตนาการภาพสิ่งแวดล้อมรอบตัวละคร แต่ให้จินตนาการถึงความคิด

ความรู้สึกของตัวละคร ทำให้เราเข้าใจและเข้าถึงตัวละคร โดยที่ผู้อ่านอาจจะตีความแตกต่างกันก็ได้ อย่างเสียงค้อนที่ตัวละครได้ยิน

เราเชื่อว่าคนอ่านไม่มีทางตีความเหมือนกันทุกคนแน่นอน 

ส่วนตัวเราคิดว่ามันคือเสียงของการล่มสลายที่ทำให้ตัวเอกของเรื่องหมดหวัง หมดความทะเยอทะยานไป

ยังคงยืนยันว่าชอบงานของอาจารย์มาก!!!!!! อ่านเรื่องนี้ก็ยังประทับใจ ขึ้นหิ้งไว้อีกเรื่อง ชอบความรู้สึกของการอ่านไปแล้วต้อง

คิดทบทวนกับตัวเอง ตกตะกอนเนื้อหาที่สะท้อนออกมา แม้ว่าเรื่องนี้จะประทับใจไม่เท่าสูญสิ้นความเป็นคน (เล่มนั้นเหมือนโดนดึง

ความกลัว ความสงสัย ที่เก็บไว้ในใจลึก ๆ มาตีแผ่!) แต่ก็ยังประทับใจมากอยู่ดี J

ไม่รีวิวมากกว่านี้แล้วกันค่ะ จะได้ไม่สปอยเนอะ

อ่านแล้วอารมณ์หม่น ๆ รู้สึกว่าสำนวนและอารมณ์การเขียนเปลี่ยนไป 5555

ได้อาทิตย์สิ้นแสงมาแล้วค่ะ ไว้อ่านแล้วจะมาเขียนแน่นอนค่ะ!!!